P: Czym są Boże Postanowienia (Dekrety)?

O: Dekrety Boga to Jego odwieczne zamierzenia, zgodne z Jego wolą, gdy własnej chwały, zaplanował i wyznaczył wszystko, cokolwiek się stanie.

Mówiłem już coś o Bożych Dekretach, gdy rozwijaliśmy atrybut Boży „Niezmienność”. Bóg jest niezmienny w Swojej istocie, i w Jego dekretach, Jego zamysły stają się rzeczywistością. On zarządził, a wszystkie rzeczy zaistniały, i prowadzi je do celu w mocy Bożej opatrzności. Dlatego wracamy do Bożych Dekretów.

P: Czym właściwie jest Boże Dzieło Stwórcze?

O: Tym, że Bóg uczynił wszystkie rzeczy z niczego, słowem swej mocy. [Rdz 1:1]. „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię”.

Stworzenie

Stworzenie jest pełne chwały, a jego studiowanie jest przyjemne i przynosi człowiekowi korzyść. Niektórzy sądzą, że gdy Izaak powędrował na pola aby rozmyślać, medytował nad „Księgą stworzenia”. Stworzenie jest Biblią pogan, elementarzem oracza, szkłem powiększającym podróżnika, dzięki któremu ogląda on odblask nieskończonej doskonałości, która jest w Bogu. Stworzenie jest obfite, jest go wszędzie pełno, gdziekolwiek popatrzymy: w kosmos, na ziemię czy w morze.

Autorem stworzenia jest Bóg, jak wyraźnie mówi tekst: „Bóg stworzył.” Świat został stworzony w pewnym punkcie czasu, i nie istnieje od wieczności, jak myślał Arystoteles. Świat musi mieć do twórcę, i nie mógł uczynić się sam. Jeśli ktoś wybierze się w dalekie strony i zobaczy okazałe gmachy, nigdy nie będzie sobie wyobrażać, że może zbudowały się same, ale raczej, że sprawna ręka rzemieślników uczyniła tak piękne struktury.

Tak samo „wzorzysta tkanina” świata nie mogła stworzyć sobie, musi mieć twórcę, i ten twórca jest Bogiem. „Na początku Bóg stworzył”. Aby wyobrazić sobie, że dzieło stworzenia nie zostało napisane przez Jahwe, jest takim samym absurdem jak podziwianie pięknego obrazu, i twierdzenie że powstał bez udziału artysty. „Bóg, który stworzył świat i wszystko w nim.” [Dz 17:24]
W dziele stworzenia musimy rozważyć dwa aspekty: uczynienie i upiększenie.

Uczynienie świata.

Weź tutaj pod uwagę:

[1] Bóg stworzył świat bez już istniejącego tworzywa. Jest różnica między wytwarzaniem i stworzeniem. W stworzeniu nie ma materii – [habilis et disposita] „odpowiedniego materiału do użycia”, nie ma czegokolwiek, co możesz przekształcić, nie ma surowców. Bóg z niczego wyprowadził wspaniałą osnowę wszechświata. Naszym początkiem była nicość. Niektórzy chwalą się swoim urodzeniem i pochodzeniem, ale jak nikłe są powody do chluby, kiedy powstali z niczego.

[2] Bóg stworzył świat Słowem. Kiedy Salomon miał budować świątynię, potrzebował wielu robotników, a wszyscy mieli narzędzia do pracy, ale Bóg uczynił wszechświat bez użycia narzędzi. „Przez słowo Pana powstały niebiosa.” [Ps 33:6] Uczniowie dziwili się, że Chrystus mógł słowem uspokoić jezioro, ale Słowem uczynił Pan o wiele, wiele więcej, niż jezioro, morze, czy całą kulę ziemską.

[3] Gdy Bóg uczynił wszystko, było to bardzo dobre, [Rdz 1:31] bez wad i słabych punktów. Stworzenie wyszło z rąk Boga jako wyjątkowe, doskonałe, bez defektów – uczynione palcami Boga. Ps 8:3. Jego dzieło było doskonałe.

Upiększenie świata.

Bóg stworzył wielkie masy materii, [Rudis indigestaque moli] „bez kształtu, czy porządku”, a następnie upiększył je. Rozdzielił morze i ziemię, przyozdobił ziemię kwiatami, drzewami owocowymi, ale co jest warte piękno, jeśli go nie widzimy? Abyśmy mogli ujrzeć tą chwałę, Bóg uczynił światło. Niebiosa zostały ozdobione słońcem, księżycem i gwiazdami, tak, byś to piękno widział i podziwiał. Bóg w dziele stworzenia, rozpoczął od rzeczy mniej szlachetnych, jak skały czy rośliny, a potem dopiero stworzył myślące istoty – aniołów i ludzi.

Człowiek jest najbardziej wykwintnym dziełem stworzenia. On sam w sobie jest mikrokosmosem, małym światem. Człowiek został stworzony w sposób mądry i przemyślny. „Uczyńmy człowieka” rzekł Bóg. [Rdz 1:26]. Oto rzemieślnik bardziej niż zwykle się koncentruje, gdy tworzy on swoje arcydzieło. Człowiek jest arcydziełem świata widzialnego, więc Bóg rozważał temat stworzenia człowieka, jako kogoś specjalnego. Uroczyste narady świętych Osób Trójcy zostały podsumowane tak: „Uczyńmy człowieka na obraz nasz, podobnego do nas”. Na monecie królewskiej wybijany jest jego wizerunek i napis, tak samo Bóg wycisnął Swój wizerunek w człowieku i uczynił go uczestnikiem wielu boskich właściwości.

Wiele mógłbym mówić o:

Częściach ludzkiego ciała:

1. Głowie, najdoskonalszym miejscu budowli ciała, fontannie duchowości i emocji ale także siedzibie rozumu.
2. Oku – nadającym twarzy piękno. Świeci ono i błyszczy w naszym ciele jak małe słońce. Ponieważ ma okazję do wielu grzechów, wylewa też wiele łez.
3. Uchu – rurce, przez którą dociera do człowieka poznanie. Lepiej stracić wzrok niż słuch, bo „wiara przychodzi ze słuchania” [Rz 10:17]. Ucho otwarte na słuchanie Boga to najlepsza ozdoba człowieka.
4. Języku – David nazywa język swoją chwałą [Ps 16:9], ponieważ jest to instrument wychwalania Boga. Dusza tworzy muzykę uwielbienia, język zaś jest instrumentem. Bóg dał nam dwoje uszu, ale jeden język, żeby pokazać, że powinniśmy być chętnymi do słuchania, ale nieskorymi do mówienia. Bóg umieścił przed językiem podwójne ogrodzenie – zęby i wargi, aby nauczyć nas mowy ostrożnej i by nikogo nie ranić naszą mową.
5. Sercu – szlachetnym organie, siedzibie życia.

Duszy człowieka.

Ona jest siedzibą naszego człowieczeństwa. Duchowa część człowieka jest podobna aniołom, owszem, jak mówią starożytni: rozum, wola i sumienie, są szkłem, które odbija świętą Trójkę Osób Bożych. Dusza jest diamentem w naszyjniku, jest narzędziem oddawania Bogu czci. Jest iskrą jasności niebieskich, jak mówi św Jan Damasceński. Król Dawid podziwia wyjątkową strukturę i wykonanie swego ciała. „Wysławiam cię za to, że cudownie mnie stworzyłeś. Cudowne są dzieła twoje, duszę moją znasz dokładnie. Żadna kość moja nie była ukryta przed tobą,Choć powstawałem w ukryciu, Utkany w głębiach ziemi.” [Ps 139:14-15] Jeśli pudełko jest tak ciekawie obrobione, cóż powiemy o ukrytej w nim perle? Jak bogaty jest ornament naszej duszy. Tak więc widzisz, jak wspaniałe jest dzieło stworzenia, a zwłaszcza człowiek, jego kulminacja.

Ale dlaczego Bóg uczynił świat?

(1) Nie stworzył go dla Siebie, bo nie potrzebuje świata, On jest nieskończony. Był szczęśliwy trwając w pełnej doskonałości, zanim powstał świat. Bóg nie uczynił świata rezydencją dla nas, ludzi, gdyż nie jesteśmy stworzeni by mieszkać tutaj na zawsze. Niebo jest tym docelowym miejscem [Jn 14:2]. Świat jest tylko pokojem przechodnim do wieczności. Świat jest dla nas tym, czym była pustynia dla Izraelitów, nie dana w celu wypoczynkowym, ale do odbycia podróży, aż do chwalebnego Kanaanu. Świat jest przebieralnią dla naszych dusz, a nie miejscem, gdzie mamy zasiąść do uczty. Apostoł Piotr opowiada nam o końcu tego świata. „A dzień Pański nadejdzie jak złodziej; wtedy niebiosa z trzaskiem przeminą, a żywioły rozpalone stopnieją, ziemia i dzieła ludzkie na niej spłoną.” [2P 3:10].

(2) Stworzył świat, aby zademonstrować swoją chwałę. Świat jest szkłem powiększającym, w którym możemy zobaczyć blask mocy i dobroci Boga. „Niebiosa głoszą chwałę Boga.” [Ps 19:1] Wszechświat jest jak tkanina – zachwycające dzieło sztuki tkackiej, w której możemy zobaczyć umiejętności i mądrość jej twórcy.

W/Z 1: Tylko Bóg mógł stworzyć ten świat!

(1) to przekonuje nas o prawdziwości jego Bóstwa. Stwarzanie to atrybut Boga Prawdziwego [Dz 17:24]. Platon był przekonany, że to Bóg stworzył świat, gdy spostrzegł, że cały świat nie mógłby stworzyć nawet muchy. W ten sposób Bóg okazuje się prawdziwym Bogiem i odróżnia się od bożków. [Jer 10:11] mówi: „Tak mówcie o nich: Bogowie, którzy nie stworzyli nieba ani ziemi, zginą z ziemi i spod tego nieba.” Kto poza Bogiem może stwarzać? Stworzenie wystarczy, aby przekonać pogan, że Bóg istnieje.

Wg dwóch zestawów akt Bóg osądzi i potępi ludzi: Księgi stworzenia: „Bo niewidzialna jego istota, to jest wiekuista jego moc i bóstwo, mogą być od stworzenia świata oglądane w dziełach i poznane umysłem, tak iż nic nie mają na swoją obronę” [Rz 1:20]. Księgi sumienia: „dowodzą też oni, że treść zakonu jest zapisana w ich sercach; wszak świadczy o tym sumienie ich oraz myśli, które nawzajem się oskarżają lub też biorą w obronę” [Rz 2:15] Świat jest pełen symboli i tajemniczych napisów. Każda gwiazda na niebie, każdy lecący ptak, jest świadectwem przeciw ateistom, bo żadna istota nie powstała sama z siebie.

(2) Stwórcza moc Boga jest potężnym wsparciem wiary. Oto prawdziwy Bóg uczynił wszechświat przez Słowo, czy jest coś, czego nie może On zrobić? Potrafi tworzyć moc ze słabości, może zaspokoić każdą potrzebę. Jakże niemądrym było pytanie Izraelitów: „Czy może Bóg zastawić stół na pustyni? ” [Ps 78:19]. Czy ten, który stworzył świat nie może o wiele więcej? „Pomoc nasza w imieniu Pana, który stworzył niebo i ziemię” [Ps 124:8]. Polegaj na Nim, że ci pomoże Ten, który stworzył niebo i ziemię. Dzieło stworzenia to pomnik Bożej mocy, a jest On również oparciem dla wiary. Czy twoje serce jest zimne? On może Swym Słowem je ogrzać i rozmiękczyć. Czy jest ono nieczyste? On potrafi stworzyć czystość. „Stwórz we mnie serce czyste, Boże”. [Ps 51:10] Czy Kościół Boży nie jest nadmiernie poniżony? Sam Pan stwarza Jerozolimę pełną chwały. [Iz 65:18] Nie ma innego tak cennego oparcia dla wiary jak Boska moc stworzenia.

(3) Jeżeli Bóg uczynił ten świat wypełniony pięknem i chwałą, wszystko bardzo dobre, jakim złem jest grzech, który wyrzucił z Bożej orbity cały świat! Grzech wielce przyćmił piękno, sprawił, że słodyczy zamieniła się w gorycz a harmonia świata nie jest już ewidentna. Jak gorzka jest żółć, której porcja zanieczyściła całe morze! Grzech przyniósł marność i utrapienie na świat, przyniósł ogromne przekleństwo. Ale Bóg przeklął ziemię dla dobra człowieka. [Rdz 3]. Przekleństwo przyniosło uzdrawiające owoce.

„W mozole żywić się będziesz z niej (roli) po wszystkie dni życia swego!”. [Rdz 3:17]. Przez znój należy rozumieć wszelkie kłopoty i troski tego życia.
„W pocie oblicza twego będziesz jadł chleb”. [Rdz 3:19] Zanim Adam zgrzeszył, uprawiał ziemię, aby nie próżnować, ale to raczej było to jego radością a nie mozołem. Uprawa ta była łatwa. Jedzenie w smutku, w pocie czoła, przyszło z powodu grzechu.
„Ciernie i osty (rola) rodzić ci będzie” [Rdz 3:18]. Czy ciernie i osty nie istniały przed upadkiem? Raczej istniały, bo Bóg na początku uczynił cale swoje stworzenie, teraz, gdy wkroczył grzech, ziemia obficiej rodzi ciernie i osty niż zboże, czego wcześniej nie było.

Od czasu upadku, wszystkie udogodnienia tego życia mają swoje „ciernie i osty”!
Czwartym skutkiem przekleństwa było wygnanie człowieka z raju. „I tak wygnał człowieka (z raju)”. [Rdz 3:24]. Bóg wprowadził Adama do raju, jak do umeblowanego domu lub jak króla do jego pałacu. „Panujcie nad rybami morskimi, i nad ptactwem niebieskim, i nad wszelkim zwierzem, który się rusza na ziemi” [Rdz 1:28]. Banicja Adama z raju oznaczała jego detronizację i wygnanie, aby mógł z tęsknotą wyglądać niebieskiego, lepszego raju.

Piąty owoc przekleństwa to śmierć. „Wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty”. [Rdz 3:19]. Śmierć nie była naturalna dla Adama, ale przyszła po upadku. Józef Flawiusz miał swoją teorię, że człowiek i tak by umarł, chociaż żyłby dłużej. Ale Paweł Apostoł mówi, że śmierć wyrosła z korzeni grzechu, „Przez grzech przyszła śmierć”. [Rz 5:12]. Zobacz wtedy jak złowrogi jest grzech, który przyniósł tyle przekleństw na Boże stworzenie. Jeśli nie możemy nienawidzić grzechu, za jego obrzydliwość, niech nas pobudzą do obrzydzenia jego skutki.

(4) Bóg uczynił ten wspaniały świat, wszystko uczynił dobrym. Pierwotnie stworzenie było piękne i miłe. Pomyślcie teraz, jakie piękno i słodycz jest w Bogu? [Quicquid efficit tale, illud est magis tale], „przyczyna jest zawsze bardziej szlachetna niż skutek”. Pomyśl, skoro nawet teraz jest w przeklętym świecie tyle doskonałości, jak wiele więcej jest jej u Boga, Stworzyciela tego wszystkiego! Jakże piękna jest róża! O ileż piękniejszy jest Chrystus, nazwany w Piśmie „Różą Saronu”! Jeżeli namaszczenie oliwą rozpromienia oblicze, [Ps 104:15] o ile bardziej robi to Boża obecność!

Czy wino cieszy serce? Jakaż jakość jest w prawdziwym krzewie winnym – w Chrystusie! Jak rozgrzewa serce moszcz z owoców Tego Krzewu! Jeżeli owoce z ogrodu są przepyszne, o ile smaczniejsze są owoce Ducha! Jeżeli kopalnia złota daje cenny kruszec, jak cennym jest ten, kto stworzył wszystkie istniejące kruszce! Kim jest Chrystus, w którym są ukryte wszystkie skarby? [Kol 2:3]. Musimy wznieść się od stworzenia do Stwórcy. Jeśli istnieje jakiekolwiek pocieszenie pochodzące od stworzeń, o ileż bardziej jest ono w Bogu, który wszystko uczynił! Jak bezsensownym jest czerpanie radości ze świata, a odrzucanie większej radości, mieszkającej w Stworzycielu! Logicznie biorąc, nasze serca powinny nakierowywać się na Boga i wciąż tęsknić za Tym, który jest nieskończenie piękniejszy i miły niż całe stworzenie!

W/Z 2: Napominająca

(1) Na pewno Bóg stworzył świat, więc mądrze czynimy obserwując dzieła stworzenia. Bóg dał nam do czytania nie tylko księgę Pisma, ale też Księgę stworzenia. Patrz na słońce, księżyc, patrz w gwiazdy, bo pokazują one wiele chwały Bożej. Słońce ozłaca świat swymi jasnymi promieniami. Oglądasz gwiazdy, podziwiaj ich piękny ruch na nieboskłonie, ich potęgę, światło i wpływ. Możemy zobaczyć chwałę Boga w palącym słońcu i migotliwych gwiazdach. Spójrz na morze i zobacz cuda Boże w głębinach. [Ps 107:24]. Popatrz w powietrze, wsłuchaj się w melodie ptaków, które śpiewają o chwale swego Stwórcy. W ziemi podziwiaj charakter minerałów, moc pola magnetycznego, siłę leczniczą ziół. Zobacz ziemię ustrojoną jak oblubienica z bukietem kwiatów. Wszystko to jest wspaniałym dziełem mocy Bożej. Bóg uczynił stworzenie jakby wyszywając ciekawy haft, obserwujmy ornamenty, które pochodzą z jego mądrości i dobroci i oddajmy Mu za wszystko chwałę. „O, jak liczne są dzieła twoje, Panie! Tyś wszystko mądrze uczynił: Ziemia jest pełna dzieł twoich!” [Ps 104:24].

(2) Bóg stworzył wszystkie rzeczy. Słuchajmy naszego Stwórcy. Należymy do Niego [iure creationis] „Wg prawa stworzenia”, jesteśmy mu winni siebie. Jeśli ktoś daje nam utrzymanie uważamy się za pozostających w obowiązku służenia mu, o wiele bardziej powinniśmy służyć i być posłusznym Bogu, który daje nam życie. „W Nim żyjemy, poruszamy się.” [Dz 17:28]. Bóg dał stworzenie na służbę człowiekowi, zboże na pożywienie, zwierzęta do różnorakiego użytku, ptaki by pięknie śpiewały, zaś człowiek powinien być gotowy dla służby Bożej. Rzeki pochodzą z morza, i biegną do morza ponownie. Wszyscy pochodzimy od Boga. Oddajmy wszelki honor naszemu Stwórcy i żyjmy dla Tego, który nas stworzył.

(3) Bóg uczynił nasze ciała z prochu ziemi, zaś ten proch z niczego. Niech to poniży wszelką ludzką dumę. Kiedy Bóg chciał zwrócić Adamowi uwagę, że powinien być pokornym, użył tych słów: „Z prochu powstałeś”. [Rdz 3:19]. Dlaczego jesteś dumny, prochu? Jesteś wyciosany z pospolitego tworzywa. [Cum sis humillimus, bież humillimus non?] „Jesteś z niskości, czemu nie jesteś pokorny?” – Św. Bernard.

Dawid mówi: „Jestem przedziwnie uczyniony.” [Ps 139:15]. Jesteś kunsztownie wykonany – bądź za to wdzięczny, jesteś wykonany z prochu ziemi – niech to utrzyma cię pokornym. Jesteś piękny, ale to tylko pokolorowane minerały ziemi. Twoje ciało powstało z prochu i w proch się obróci. Gdy Pan powiedział do sędziów, „bogami jesteście”, [Ps 82:6], żeby zbytnio nie urośli w dumę, dodał: jesteście śmiertelnymi bogami. „Pomrzecie jak ludzie”. [Ps 82:7].

(4) Choć Bóg stworzył nasze dusze na swój wizerunek, straciliśmy ten wizerunek przez upadek. Nie spocznijmy, zanim Boży obraz nie zostanie przywrócony w nas. Mamy teraz w sobie inny, diabelski wizerunek, widoczny w pysze, złośliwości i zazdrości. Uzyskajmy na powrót obraz Boga, który jest widoczny w poznaniu Boga i sprawiedliwości życia. [Kol 3:10, Ef 4:24]. Łaska jest największą ozdobą odzyskanego wizerunku, naszym pięknem, czyni nas ona podobnymi Bogu i aniołom. Czym słońce dla świata, tym świętość jest dla duszy. Przyjdźmy do Boga, by naprawić Jego obraz w nas. Panie! Ty mnie stworzyłeś, stwórz mnie na nowo; grzech zniszczył Twój obraz we mnie, przywrócić go ponownie, pędzlem Ducha Świętego.